Kapellen, do 5 februari '09.
De wondere wereld van Werner Mannaers (1954). Zo zou je zijn Antwerps schildersparadijs kunnen noemen. Gewapend met een doos pralines trok ik naar zijn atelier waar we het hadden over het leven, de liefde en de kunst. Een stukje van het ‘on the record’ gesprek volgt hieronder. De spreuk horen, zien en zwijgen eigen ik me toe als het om het ‘off the record’ gesprek gaat…
De wondere wereld van Werner Mannaers (1954). Zo zou je zijn Antwerps schildersparadijs kunnen noemen. Gewapend met een doos pralines trok ik naar zijn atelier waar we het hadden over het leven, de liefde en de kunst. Een stukje van het ‘on the record’ gesprek volgt hieronder. De spreuk horen, zien en zwijgen eigen ik me toe als het om het ‘off the record’ gesprek gaat…
Werner Mannaers : Bij de eerste samenstelling van Cahier de Brouillons -schrift van kladjes - hebben we 8776 tekeningen geteld waarvan we er een 720 geselecteerd hebben. Sinds ’89 ben ik intensief beginnen tekenen in dagboeken. Die tekeningen noem ik mijn voorspel, al komt niet uit elke tekening als dusdanig een schilderij. Ik probeer mijn eigen werk te samplen en de synthese van sommige tekeningen komen soms in zijn halve hoedanigheid op het doek.
Deze week heb ik ‘I’m too sad to tell you’ gemaakt, maar zoals je ziet heb ik dat paardenhoofd niet helemaal juist geschilderd. Philippe Van Cauteren zou zeggen: het net niet kunnen. Maar daardoor ziet dit schilderij er echter uit, al had ik het in mijn schetsboek nog radicaler uitgetekend.
Als je dan begint te schilderen moet het ‘voor echt’ zijn, waardoor het soms misschien minder ‘echt’ is omdat je meer nadenkt.
Mannaers : Op het eerste zicht is het inderdaad gekunsteld, op het tweede zicht niet meer. Fouten die ontstaan zijn door praktische onhebbelijkheden, bijvoorbeeld slechte tape, laat ik wel. Ik noem dit empathische fouten, een woord dat in het S.M.A.K. is ontstaan tijdens de accrochage van de expo. Ik laat alles aan het toeval over, terwijl toeval voor mij niet bestaat. Als mijn werk ‘af’ is, ga ik wat eten en een krant lezen, om dan na een paar uur later terug naar mijn atelier te gaan en mijn schilderij met de blik van een vreemde te bekijken.
Ik koester het verlangen om mijzelf te analyseren binnen het werk dat ik net gemaakt heb. Maar het schilderen als dusdanig is gewoon een handeling, ik gebruik toevallig verf, ik noem mezelf dan ook geen schilder, wel een beeldend kunstenaar die schildert. Ik heb bijvoorbeeld helemaal geen ruimtelijk inzicht om beeldhouwer te kunnen zijn. Het ligt mij in het platte vlak, je ziet dat er weinig of geen textuur aanwezig is. Ik wil dat de beeldinhoud letterlijk en figuurlijk verdwijnt in het platte vlak en via de mentale onderlagen terug naar buiten komt.
Laten we even nog naar je dagboekschetsen gaan in Cahier de brouillons. Je lijkt helemaal geen schaamte te hebben om je frustraties en verlangens op papier te zetten, maar je wist natuurlijk niet op voorhand dat die ooit gingen gepubliceerd worden. In die tekeningen smijt je letterlijk je gevoelens onbezonnen op het blad, in je schilderijen is er meer terughoudendheid.
Mannaers : Ik had inderdaad nooit gedacht dat die tekeningen ooit gingen gepubliceerd worden en heb tot de dag van de publicatie (oktober 2007) niet geweten welke van de meer dan 8000 werken men ging publiceren. Mijn nieuw tekendagboek heb ik ‘The Nadia-series’ genoemd en daar ga ik me tot het agressieve toe helemaal in uiten. Er is een uitspraak van mij, I’m not a monochrome, die nogal legendarisch is geworden, waarmee ik duidelijk maak dat ik niet in één mentaal vak te pakken ben. Meestal schrijf ik wel een bemerking bij mijn tekeningen, maar het echte schrijven gebeurt meestal in mijn schrijfboek erna, niet over mijn werken die ik net gemaakt heb, maar over het concept van mijn oeuvre.
Is alleen beeld of alleen woord te beperkend voor jou?
Mannaers : Op mijn schilderijen schrijf ik het laatste jaar minder. Ik schrijf de titel er onder op een blaadje papier. Mijn schilderijen worden esthetischer met de dag, ik wil ze ook niet handtekenen, dat maakt geen deel uit van het beeld.
Als ik zeg dat je Cahier de brouillons iets puberaals heeft, vind je dat een compliment of een belediging?
Mannaers : Puberaal vind ik een slecht woord, het is te zachtzinnig, te pejoratief, te weinig intens. Puberaal is oppervlakkig. Mijn humor is heel ernstig. Humor is een vorm van bewustzijn en ironie een houding.
Je kan toch niet zien aan je ‘brouillons’ dat ze gemaakt zijn door een man van 50 jaar?
Mannaers : Er staat geen leeftijd op, gevoelens zijn trouwens universeel. En ja, ik stel me kwetsbaar op. Mijn laatste opmerking hier in mijn schetsboek: ‘Thinking about not thinking’, tja, dat moet het dan maar zijn… Mijn leven en mijn werk zijn - soms tot groot drama van mijn omgeving - compleet één.
De laatste vijf jaar ben je bezig de liefde terug een plaats te geven in je leven door de relatieproblemen met je vrouw…
Mannaers : Aan de titels van mijn schilderijen kan je zien wanneer mijn vrouw weg was, wanneer ze er terug was en zelfs wanneer ze ‘van zinnens’ was terug te komen. In mijn tekeningen kan je heel die curve zelfs per datum volgen.
Wat tekende je dan in je ‘schrift der kladjes’ toen je liefdesleven nog koek en ei was?
Mannaers : Hoe groter het spanningsveld binnen mijn leven, hoe groter het spanningsveld binnen mijn oeuvre. Van ’89 zet ik er data op, werk ik op hetzelfde formaat - altijd horizontaal - en dat geeft me structuur en veiligheid. Vroeger tekende ik maar in het wilde weg op alle formaten, totaal niet geklasseerd.
Tekenen als therapie?
Mannaers : Mijn neuropsychiater vind me een vette kluif natuurlijk. (lacht) Hij vraagt me ook altijd mijn laatste tekenboek mee te brengen. Ik zou het niet ttherapeutisch noemen, dat is zo’n ziekelijk woord. Want als ik me echt slecht of gekwetst voel, kan ik werkelijk niks op papier of doek zetten. Als ik me super gelukkig voel idem, dan zie ik er het nut niet van in om te tekenen, omdat ik de juiste spanning niet kan opwekken, dan kan ik het scherp van de snee niet halen. Dan maak je flauwekul. Ik ben nu net mijn echtscheidingspapieren gaan tekenen en toch maak ik dit prachtig schilderij ‘All dangers are equal’, terwijl ik de tekening twee dagen geleden gemaakt heb.
We gaan van je Cahiers de brouillon over naar je boek ‘Anyth_=’ naar aanleiding van je expo in het S.M.A.K. enkel maanden terug. Als ik tussen je schilderijen liep, voelde ik me er onmiddellijk in thuis, wat ik niet altijd kan zeggen van expo’s in het S.M.A.K..
Mannaers : Oorspronkelijk waren we van plan de expo op te bouwen rond historische sleutelwerken omdat ik me in de jaren ’90 nogal bezighield met ‘appropriation’ uit de kunstgeschiedenis waaruit ik me dingen toe-eigende. Een voorbeeld hiervan is mijn schilderij uit ’93: ‘Rubber-Porn’ met de kleptomaan van Gericault. Dit heb ik geschilderd onder het motto: ‘ik steel niet, ik vind’, een uitspraak van Picasso. Gaandeweg ben ik daar van afgestapt en ben ik me dingen uit mijn eigen verleden gaan toe-eigenen en mezelf in mijn diversiteit gaan kopiëren naar inhoud en kleur. Van die oorspronkelijke sleutelwerken zijn we dus eigenlijk afgestapt. Het schilderij Anyth_= bleef door Van Cauteren zijn hoofd spoken en hij kwam tot de slotsom dat wat mijn schilderijen interessant maakt het kantelen en het ‘fehlen’ is, het ‘net niet’, het ontbreken. Ik kantel altijd tussen esthetiek en plasticiteit. Tot hoever mag ik die fouten maken? Zoals bijvoorbeeld dat monochroom uitgeveegd vlakje bovenaan het schilderij Anyth_=. Toch stuur ik die fouten, zoals ik plakbandjes opzettelijk te kort laat om het toeval te laten gebeuren. Daarom zeg ik: toeval bestaat niet.
Op mijn schilderij hier in mijn atelier ‘Wheeping together in Vienna’, zie je onderaan twee roze vingerafdrukken en ik heb dat ook zo gelaten. De mensen die het gekocht hebben vonden dat ook het meest interessante. Ik kleef ook altijd natte tape tegen natte verf - tegen alle technische principes in - want ik wil niets met techniciteit te maken hebben, zodanig dat je nadien ook een laagje verf mee hebt. Ik heb hier vanuit de buik met complementaire kleuren gewerkt, als je lang kijkt begint alles te vibreren.
Terug naar je S.M.A.K.-expo. Om het simplistisch te zeggen: hebben jullie op het gevoel af de werken gekozen om te exposeren?
Mannaers : Leuk leuk, wat een woord Hilde! Uit een selectie van 212 werken die aanwezig waren, hadden we er na één dag nog 57 over, na twee dagen nog 40 en de derde dag zijn we bij 38 werken gestrand.
Wie had het meest daarover te zeggen? Jij, Philippe Van Cauteren (directeur S.M.A.K.) of Thibaut Verhoeven (coördinator S.M.A.K.)?
Mannaers : We hadden op voorhand afgesproken om iedereen dezelfde jetons te geven met inzet. We kozen elk enkele werken uit en zo zijn we van zaal naar zaal beginnen kiezen en verschuiven. Daar hebben we 3 dagen en avonden over gedaan. Zij hebben een ander buikgevoel dan ik en dat maakte het net zo interessant – en hevig! (lacht) Soms moesten we allemaal eens een uurtje weg om tot rust te komen en afstand te nemen.
Uit je boek heb ik een paar kernwoorden uit het interview met Thibaut Verhoeven gehaald.
Van RHIZOMATISCH had ik zelf nog nooit gehoord.
Mannears : Ik ook niet. Maar hij verklaart zich nader: hij vindt mijn schilderijen rhizomatisch in die zin dat ze een kluwen zijn van in elkaar ingrijpende thema’s, technieken en stijlen. Dus ja, ik ben akkoord.
TRANCE
Mannaers : Als ik naar de winkel ga en kleuren of doeken koop, dan is dat vanuit mijn buik, ik kies wat mij op dat moment een goed gevoel geeft. Idem voor de verf die op mijn palet ligt en die ik op mijn doek aanbreng. Als ik achteraf mijn werk bekijk, weet ik niet meer waarom ik op dat moment die kleur heb gebruikt, alsof ik in een trance aan het werken was.
OVERSCHILDEREN
Mannaers : Gisteren had ik een werk aangezet, ging ik binnen wat rusten en probeerde ik me te herinneren wat ik geschilderd had. Philippe Van Cauteren zegt dat herinneringen meestal vol fouten zitten en maar half zijn, maar dat die dan wel de essentie van dat werk zijn. Via mijn herinnering poog ik dan te ontdekken of mijn werk klopt of niet. En zo kom ik gauw tot het overschilderen. Ik heb een esthetisch denken en narratief denken in mijn werken. Dit lieftallig zelfportret, ‘I wish I knew you before’ zou je een narratief schilderij kunnen noemen en die neigen meer naar mijn tekeningen.
CHAOSCONTROLE
Mannaers : Er zit een structuur in mijn chaos in die zin dat ik altijd vind wat ik nodig heb. Dat kan je ook figuurlijk nemen. Binnen mijn chaotische geestelijke gedachte vind ik na uitpuring, door te herdenken en te herstructureren en heranalyseren de essentie van wat eigenlijk al lang moest geweest zijn. Ik hou ook van het woord procesmatig, want ik werk nooit resultaat gebonden. Vandaar dat ik me echt vreemd voel als ik een dag of twee later mijn eigen werk terugzie. Dan probeer ik me te herinneren hoe ik in godsnaam die spanning heb kunnen opwekken. Dat heeft het voordeel dat herhalingen bij mij niet van toepassing zijn. Ook niet qua –ismen.
Hoe noem jij je schilderkunst eigenlijk?
Mannaers : Dan moet ik weer mijn vriend Van Cauteren citeren die mij de enige ‘niet figuratieve non abstracte schilder’ vindt.
RISICO’S
Mannaers : Goede kunst ontstaat altijd uit risico’s nemen en dat kan je je maar permitteren als je kennis van zaken hebt. Als we het over het metier hebben: kunst komt niet altijd van kunnen, vooral van zijn. Aan de andere kant komt het ook van kennis, van ter zake. Geen enkele kunstenaar kan zonder de kunstgeschiedenis leven, al kan dat verleden ook vlakbij zijn. Telkens puttend uit het risicovolle ondernemen, het proces dat je doorgemaakt hebt, altijd de risico’s scherper stellen of net niet. Dan komen we terug op Anyth_: dat alles of niets betekent, alles behalve dat. Het gaat over dat kantelen, maar dat kan ook naar de inhoud getrokken worden. Het gaat over liefde, ontroering, verlangen én het plezier van het schilderen.
FRESCO’S
Mannaers : Ik ben een grote fanaat van fresco's omdat de manier van schilderen, samen met de inhoud van de materie, letterlijk verdwijnt in de muur. Die in zichzelf kerende beeldinhoud verdwijnt op zo’n zachte, serene, ontroerende manier, ook mentaal, terwijl wat je daar van terugkrijgt - het zuivere uitgepuurde gehalte - je sprakeloos doet staan. De titels die ik zelf aan mijn schilderijen geef, moeten eigenlijk ook gaandeweg alleen met de toeschouwer weg, dat is althans mijn bedoeling.
Terug naar je atelier. Hoe voel je als een tekening of schilderij àf is?
Mannaers : Daar heb ik geen antwoord op. Dat voel je.
Is stoppen het moeilijkste?
Mannaers : Beginnen en stoppen is even moeilijk. Er gaat heel veel aan vooraf. Het gebeurt dat ik een fond op een schilderij zet om het witte doek te doorbreken en dat het weken duurt eer ik dat schilderij aanpak om het dan in een uur af te hebben. Heel de 'memory' die ik opgeslagen heb komt dan op het doek. Het narratieve dat ik op mijn doek schilder gebeurt zelfs in vier- vijf minuten. De werken die af zijn blijven dan enkele weken hangen om me er blijvend mee te confronteren. Is een werk niet zo sterk als gedacht, dan draai ik het naar de muur, om me er na enkele weken terug mee te confronteren. En dan hang ik het schilderij op een andere plaats. Dat was in het SMAK ook het moeilijkste, de plaatsbepaling, maar na deze positieve kater begin ik nu ook museaal te denken. Zo zie je dat die structuur binnen mijn zogenaamde chaos georganiseerd is. Ik durf me zelfs controlefreak te noemen.
Laten we teruggaan naar hoe het allemaal begon…
Mannaers : Op mijn zevende ben ik naar de tekenacademie gegaan. Ik heb zelfs nog een zelfportretje over van toen ik 11 jaar was. Je ziet daar al mijn voorliefde voor Cézanne. Als puber was iedereen aan het voetballen, maar bleef ik verder schilderen. Dan ben ik naar Sint-Lucas getrokken om schilderkunst te gaan studeren en heb ik er een pedagogische opleiding aangebreid. Na mijn studies heb ik nog zes jaar naaktmodel gevolgd in de avondschool. Dan ben ik fulltime les beginnen geven en ben ik gehuwd… Pas sinds 1989 ben ik dan echt gedreven en professioneel beginnen schilderen.
Wat schilderde je toen?
Mannaers : Kleine abstracties met weinig figuratie. Ik schilderde minder filosofisch, mijn belezenheid was toen ook minder.
Wie waren toen je voorbeelden?
Mannaers : Cézanne, Manet en bij de abstracten Barnett Newman met zijn ‘zip’. Zo schilderde ik zelf eens een monochroom met daarop geschreven: ‘No zip’. Niemand begreep over wat dat ging. (lacht)
Wie kan je nu als je voorbeelden stellen?
Mannaers : Ik ben nogal een fan van Kippenberger, dat is duidelijk. Mike Kelley en de orgastische fantasieën van Paul Mc Carthy kunnen me ook bekoren. Zo doorkruis ik heel het hedendaags landschap… Ik ben ook geabonneerd op zowat alle hedendaagse kunsttijdschriften.
Wanneer werd je opgepikt als kunstschilder?
Mannaers : Rond mijn dertigste ben ik in galerij ‘De Ziener’ in Asse gestapt en daar ben ik achttien jaar gebleven.
Zou je je carrière anders aanpakken als je 25 jaar terug in de tijd mocht gaan met de dingen die je nu weet?
Mannaers : Helemaal niet. Het procesmatige ligt in mijn karakter. Ik hou van de langzaamheid binnen het ontstaan en dat refereert zich ook constant binnen mijn werk. Het stilstaan bij een werk, het overleggen, het wat, wanneer, hoe? De vlugheid is er wanneer je letterlijk de materie op het doek zet, maar het proces is héél traag.
Hoe profileer jij je tussen de andere hedendaagse kunstenaars?
Mannaers : Ik voel me op en top een hedendaagse kunstenaar.
Als ‘snotneuzen’ zeggen dat schilderkunst passé is, hoe reageer je daarop?
Mannaers : Die ‘snotneuzen’ heb ik nog nooit ontmoet… Men heeft me ooit eens een conceptuele schilder genoemd, terwijl dat eigenlijk een eponiem is van elkaar. Alle kunst ontstaat uit een concept. Robert Ryman, een Amerikaanse schilder, is volgens mij één van de beste schilders die er is – er zal trouwens in het S.M.A.K. een confrontatie komen met Amerikaanse artiesten en mij - en ik heb het schilderij 'Privy White' gemaakt als hommage aan hem. Een grijs doek met twaalf verschillende witte kleurvlakken, omdat Robert Ryman heel zijn leven als schilder onderzoek deed naar het ultieme wit. Om verder te gaan over het feit dat een conceptuele schilder niet zou bestaan: Robert Ryman is dat dus wel, maar hijzelf zegt: volgens mij ben ik enkel en alleen een schilder.
Meet jij je aan andere schilders?
Mannaers : Meten is een slecht woord, het is geen wedstrijd. Ik wil weten in welke wereld ik leef en probeer een uniciteit na te streven die iedere artiest verlangd.
Je hebt niet iets van: ik ben hier een ‘oude zak’ tussen de jeugd?
Mannaers : Helemaal niet. ‘Jonge’ kunstenaars bestaan trouwens niet.
Is er kunst waarvan je walgt?
Mannaers : Dat bestaat niet. Zo denk ik niet over kunst. Al loop ik er misschien wel vlugger aan voorbij, er moet iets nagalmen. Er was een verzamelaar die hier in mijn atelier kwam en mijn geschilderde cassetterecorders wou kopen, maar ik ben geen installatie kunstenaar, ik test gewoon mijn kleuren daarop.
Heb je al domme dingen gedaan voor de kunst?
Mannaers : Nee. In mijn leven wel, maar niet in de kunst.
Heb je dingen gemist door de kunst? Door bijvoorbeeld tussen de vier muren in je atelier te zitten…
Mannaers : Dat is een gevaarlijke vraag… in de praktijk kies ik eerst voor de kunst en dan pas voor mijn leven…
Misschien moet ik eerst vragen hoe belangrijk vrouwen zijn geweest in je carrière...
Mannaers : Mijn vrouw heeft me altijd optimaal gesteund. Om het cliché te zeggen: ze heeft me altijd de nodige spanning gegeven en ook toegelaten. Als je met kunst bezig bent, is er geen schemerzone. Als ik moet kiezen tussen mijn vrouw –ondertussen ex-vrouw – of de kunst, kies ik voor de kunst.
Is je atelier de plaats waar je je het gelukkigst voelt?
Mannaers : Ja. En als ik me hier gelukkig voel, voel ik me thuis ook gelukkig. Als mijn werkdag goed verlopen is – al is dat met mislukte tekeningen en schilderijen – ben ik tevreden. Als het juiste spanningsveld aanwezig was, verlengt zich dat in de avond.
Overvalt het eenzaamheidsgevoel je nooit in je atelier?
Mannaers : Nee! Al mis ik nu ’s avonds als ik mijn huis binnenkom wel dat liefdevol gezelschap.
Is exposeren een welkome afwisseling?
Mannaers : De twee voeden elkaar, exposeren is een testcase voor jezelf. Het S.M.A.K. was een hoogtepunt in mijn leven tot nu toe.
Voel je je sinds het S.M.A.K. een geslaagd schilder?
Mannaers : Jawel. Kunst is een openbaar geheim, en zeker galerijen zijn redelijk besloten. In een museum is dat letterlijk en figuurlijk zo groot en word je op een sokkel gezet. Hoe hoger de sokkel, hoe langer en hoe breder die schaduw, hoe meer mensen in die schaduw gaan staan. Dat maakt je heel kwetsbaar. Je kan niet geloven hoeveel gezonde schrik ik had voor de opening.
Heb je negatieve reacties gehad?
Mannaers: Geen enkele die ik gehoord heb. Eén Gentse schilder heeft zo ongeveer het S.M.A.K. op stelten gezet en is door Philippe Vancauteren op het matje geroepen. Hij vond mijn tentoonstelling daar niet kunnen, vond dat het geen schilderkunst was. Maar hij heeft zijn mening nadien herzien.
Kan het nu alleen maar bergaf gaan? Of begint het nog maar pas?
Mannaers : Nu kan het alleen maar beter gaan! Ik schep grote verwachtingen voor mijn boek dat 16 januari volgend jaar uitkomt in De Garage in Mechelen, samen met een solotentoonstelling.
Dat betekent wel dat je nu een jaar gaat schilderen voor je expo, wat toch een ander gegeven is dan dat je schildert 'voor jezelf'?
Mannaers : Ik ga nu niet tien doeken tegelijkertijd maken hé, ik verplicht mezelf op dezelfde manier te blijven schilderen. Al moet ik er niet om liegen dat het wel een boost geeft. Mijn schilderijen in het S.M.A.K. waren heel subjectief gekozen door drie evenwaardige partijen en toen bleek dat 80% werken van het laatste jaar waren, wat me wel blij maakte.
Na het S.M.A.K. was er de expo Full Love in PocketRoom te Antwerpen.
Mannaers : Tijdens het gebeuren in het S.M.A.K. ben ik blijven door schilderen voor de expo in PocketRoom, waren de schilderijen letterlijk nog nat. Ik heb ze tentoongesteld samen met andere nog niet getoonde werken.
Heb je nooit het gevoel dat je iets mist in het leven door constant te tekenen en schilderen? Vind je dat interessanter dan wandelen door het Prado in Madrid bijvoorbeeld?
Mannaers: Eigenlijk vind ik dit interessanter, dit is mijn cocon. Maar je kan er niet onder uit dat je bevestiging van de buitenwereld nodig hebt. Ik kan me voorstellen dat, als je dertig jaar schildert en geen feedback krijgt, je je wel een stuk gefrustreerder voelt, maar opgeven zou ik in geen geval gedaan hebben. Al is de testcase naar de buitenwereld toe voor jezelf heel belangrijk.
Zie je je iets anders doen dan schilderen, ook al had je nooit succes geoogst?
Mannaers : Ik schilder al heel mijn leven, ik wil niets anders doen! Maar door het ‘succes’ heb je wel de kracht om telkens verder te doen. Ik heb het geluk dat ik sinds 1990 constant ben blijven verkopen, ik weet dat mijn schilderijen overal rondhangen en dat doet wel deugd.
Hoeveel kunstenaars ook durven beweren dat erkenning niet belangrijk is, daar ben je niet mee akkoord?
Mannaers : Dat is een leugen.
In je boek Anyth_: werd een schilderij ondersteboven afgedrukt, kan je daar om lachen of is dat toch volle ernst?
Mannaers : Ik kreeg het boek een dag voor de persconferentie, zat alleen op hotel en toen ontdekte ik vijf fouten… nu moeten we het terug over die risico’s hebben. Ik heb heel dat schilderij afgetast, uitgepuurd, en al is het werk abstract, het is niet voor niets dat ik het op de voor mij juiste manier wil voorstellen. Daarbij is het ook een emotioneel werk, want het waren – onbewust? – de kleuren van het rokje die mijn vrouw die dag droeg. Vandaar de titel: ‘I love You more than Mike Kelley’ want eronder zit een gekopieerde Kelley.
Ben je benieuwd naar wat ik – zonder achtergrondinformatie – het liefde op-het-eerste-zicht-werk vind?
Mannaers : Heel benieuwd!
Het schilderij: 'By entering this space I hope to understand this world better'
Mannaers: Oei, dat is een heel pijnlijk werk! Drie weken voor architect Jo Crepain stierf aan kanker heeft hij dit schilderij gekocht… hij ervoer dat schilderij als ‘vals architecturaal plat, een typische Mannaers’… Jo was trouwens ook de eerste die een werk van mij gekocht heeft voor zijn verzameling. Mijn boek is trouwens opgedragen aan hem.
Ik denk dat dit een sereen einde is Werner…
Ik denk dat dit een sereen einde is Werner…
Van Canneyt, Copyright 2009.
Met dank aan Croxhapox, Gent
Boek: Cahier de brouillons > 40 euro.
Boek: Anyth_= > 35 euro.
Volgende expo: About flowers and taxis, 16 jan 2010 in De Garage in Mechelen.
