Kortrijk, 3 juni 2010.
INTERMENSELIJKHEID
Nathalie Vanheule (1980): Intermenselijkheid is belangrijk in mijn werk, zowel qua thematiek als hoe ik mijn werk toon aan een publiek. Ik verwerk om die reden dan ook vaak performances tussen mijn beeldend werk. Voor mij is het belangrijk om direct contact met het publiek te hebben als ik mijn werk toon.
Hilde Van Canneyt: Is dat de reden waarom je aan je vernissages graag een performance koppelt?
Vanheule: Ik heb de twee mediums nodig. Bij een performance heb je onmiddellijk reactie van het publiek.
'Save your smile for the last hour', performance solo expo Parijs, 2010
Je hebt het letterlijk nodig om op een podium te gaan staan?
NVH: Dat is niet helemaal waar, want vaak werk ik met acteurs en dan doe ik helemaal niet mee. Maar meestal gaat het over controle, als ikzelf perform weet ik dat ik de juiste emoties overbreng naar het publiek. Een performance hoeft niet ‘perfect’ te zijn, maar de emoties moeten goed zitten op het juiste moment.
In Leeds, in Engeland, ga ik een performance doen met tien acteurs, maar dan overvalt me toch de angst van: "Zullen alle tien performers het goed doen en de juiste kracht en emotie brengen?" Als één performer een slechte dag heeft en er op dat moment geen zin in heeft, dan voel je dat over de hele lijn en is de magie, de kracht van de performance, deels verbroken.
De sfeer onder de performers onderling is hierom erg bepalend. Ik vind het belangrijk om een goed band met hen op te bouwen en appreciatie te tonen voor wat ze voor me doen. Alle performers moeten er volle goesting in hebben, zich kunnen inleven in het totale verhaal van de wereld die ik op dat moment wil scheppen. ‘Die goesting’ kan je beïnvloeden en ondersteunen, maar heb je toch niet altijd 100% in de hand en dat maakt je deels afhankelijk. Het gaat allemaal om vertrouwen en controle ook eens durven los te laten …
'army of angels', expo Floppelgangers, Leeds, 2010
Om welke reden vind je dat performance bij je beeldend werk hoort?
NVH: Sommige emoties die ik wil brengen, zie ik in beweging. Er bestaan verschillende talen voor mij om een bepaald idee of concept te brengen. De taal van beelden kan je soms tekenen, maar ook echt laten uitvoeren door performers. Ik voel een bepaald sterk beeld in me en dat wil ik dan uitbeelden om mijn verhaal te brengen. Ik vertrek steeds vanuit mijn tekeningen, vanuit mijn onderbewuste en begin van daaruit verhalen te schrijven, waaruit dan bijvoorbeeld een performance kan uit voortvloeien. Tekeningen, sculpturen, installaties en performances zijn in mijn werk telkens heel hard met elkaar vergroeid.
‘U take my smile, while I take yours’,150x300cm solo expo ‘Save your smile’, Parijs 2010
Fragment performance 'Save your smile', performance Antwerpen 2010
Die intermenselijkheid komt natuurlijk sneller tot uiting als je een performance doet. Zou je het missen als je alleen maar met beeldend werk naar buiten kwam?
NVH: Ja. Ik vind het ook fijn dat ik door meer dan alleen mijn beeldend werk te tonen – dus samen met een performance - gevoelens kan teweegbrengen. Het is niet alleen primordiaal om een communicatie, een wisselwerking tussen de kunst en de bezoekers teweeg te brengen, maar ook onderling, een interactie tussen de bezoekers zelf.
Voor mijn solo expo We fake beauty in de Annie Gentils Galerij in Antwerpen in 2007 had ik o.a. een spel gemaakt. De bezoekers moesten aan een zelfontworpen rad draaien en dan kregen ze een nummer, een kleur en een tekst met allemaal redenen waarom ‘we fake beauty’, waarom we ons mooier en beter maken dan we zijn. Zo kon je op zo’n kaartje bijvoorbeeld lezen: we fake beauty because we don't wanna be alone.
De bezoekers poseerden dan samen op de foto met de persoon die hetzelfde nummer had gedraaid aan het rad en zo kwamen er spontaan conversaties los. Net die ontmoetingen, conversaties en wisselwerkingen tussen het publiek en je werk zijn heel mooi en boeiend.
In Parijs liep in februari de expo: ‘Save your smile for the last hour’ en aan het einde van de vernissage was iedereen aan het dansen. Belgen met Fransen. Alles door elkaar. Fantastisch! Alleen maar tekeningen aan de muur hangen zou me niet dezelfde voldoening geven.
‘Nobody-nowhere’, 42x34 cm expo Belle-Epoque, voor Europalia, Belgisch consulaat, Shanghia, 2009
SCHOONHEID
Zowel schoonheid versus ideaalbeeld als schoonheid met een angel zijn typische kenmerken in je werk. Je wilt de kijker verleiden en eens hij meegezogen is, komt de stek.
NVH: De kijker kan inderdaad kiezen of hij er in meegaat of niet. Al denk ik dat hij zelf geen keuze heeft, hij moét er dieper op ingaan. Ik vind het wel belangrijk dat er eenheid en schoonheid in mijn werk is. Materiaalkeuze en kleur zijn telkens erg bepalend en weloverwogen. Ze worden gelinkt aan een specifiek gekozen thematiek. Ik hou me er dan ook consequent aan eens ik een keuze maak of mezelf een structuur opleg. Kleur en materiaal moeten een bepaalde betekenis inhouden. Even belangrijk als mooi, is dat mijn werk evenwichtig en harmonieus oogt op het eerste zicht, al is die harmonie of schoonheid vals en kijkt ze scheel. De waarheid kijkt scheel.
NVH: De kijker kan inderdaad kiezen of hij er in meegaat of niet. Al denk ik dat hij zelf geen keuze heeft, hij moét er dieper op ingaan. Ik vind het wel belangrijk dat er eenheid en schoonheid in mijn werk is. Materiaalkeuze en kleur zijn telkens erg bepalend en weloverwogen. Ze worden gelinkt aan een specifiek gekozen thematiek. Ik hou me er dan ook consequent aan eens ik een keuze maak of mezelf een structuur opleg. Kleur en materiaal moeten een bepaalde betekenis inhouden. Even belangrijk als mooi, is dat mijn werk evenwichtig en harmonieus oogt op het eerste zicht, al is die harmonie of schoonheid vals en kijkt ze scheel. De waarheid kijkt scheel.
'Scissorkid',58x72 cm, expo play time, Gent 2008
Ligt het aan de domheid van de kijker als hij het alleen maar 'mooie beeldjes' vindt?
NVH: De kijker kan zelf invullen wat hij erin ziet. Ze bouwen hun eigen verhaal, eigen betekenissen en associaties in mijn werk. Ik slaag in dat verleiden, waardoor ze een eerste stap nemen en dieper kijken naar mijn werk. Doordat ze zich rechtstreeks openstellen voor de schoonheid dat ze zien, kan ik een verhaal binnenlaten of laten vormen door de kijker. Ik heb eigenlijk nog nooit meegemaakt dat ze zeggen: "Ah ja, alleen mooie beeldjes." De kijker voelt wel direct dat er meer aan de hand is.
Meestal werk je met weinig kleuren op een sobere witte achtergrond.
NVH: Ik hou van uitgepuurde keuzes in kleuren. De voorbije jaren heb ik vooral met pastelkleuren gewerkt, omdat die heel zoet en zacht zijn en passen in de thematiek waarrond ik heb gewerkt. In de solo expo ‘does the unicorn exist’ in Antwerpen werkte ik rond het verschuiven en veranderen van onze idealen als kind. Wanneer veranderen ze? Wanneer transformeren ze in iets dat we misschien niet willen? Hierbij heb ik 25 ‘huwelijkstaartbeeldjes’ verminkt door ze te drenken in lichtblauwe verf…In de ogen van een kind is de waarheid roze of lichtblauw… tot op een bepaald moment. Dit moment an sich fascineert me. De lichtblauwe verf versiert, verdoezelt en verminkt tegelijk. Een zoete waarheid die van buiten uit wordt opgelegd omdat die soms gemakkelijker te aanvaarden is dan de realiteit …
Installatie expo Just a perfect couple,Ghent 2008
Voor stadsvisioenen in Mechelen vorig jaar heb ik gewerkt rond de imperfecte, perfecte relatie. Het was evident voor me dat ik de hele ruimte in roze stof liet behangen. Roze kleuren en stoffen tierden weelderig en overal in de ruimte, haast verstikkend, samen met het liedje dat ik telkens zong in de installatie ‘loving you is easy’. Die tekst werd pijnlijk gebrand in de weelderige roze stof. Als je liefde en relaties kiest als thematiek is roze een evidente kleur voor me.
RELATIES
Sculptuur 'just a perfect couple', sculptuur 68x45x34cm,Ghent 2008
NVH: Er is een diepe fascinatie voor échtheid, perfectie en schoonheid in me. Vorig jaar heb ik gewerkt rond het thema van het verlangen naar de perfecte relatie. Maar tegelijkertijd is dat ook een thema dat me verscheurt. Ook al zou ik die perfectie, dat pure bezitten, iets in me zou het stilletjes kapotmaken. Of misschien zou ik wel niet beseffen dat ik het heb. Het is een haat-liefde relatie, een soort onrust met je eigen verlangens. Ik wil me ook bewust worden van het feit dat perfectie niet recht is. Het is net die imperfectie, die scheefheid, die kromheid, het vuile... dat boeiend is. Het geluk, de perfectie ligt niet altijd in dat stralende, mooie…het ligt in een onbewaakt moment in een kromme hoek van de glimlach. Daarom heb ik bijvoorbeeld ook een beeld in klei gemaakt van twee mensen die aan elkaar vergroeid zijn: ‘Just a perfect couple’.
Ik stelde het beeld tentoon terwijl de klei nog nat en kneedbaar was. De bezoeker kon het beeld nog a.h.w. veranderen. Het zijn twee hoofden die vergroeid zijn. Omdat het beeld van het perfecte, vergroeide koppel, opgebouwd was uit klei die je moest bakken, begon het onder de spots te barsten en uiteen te vallen. Elke dag veranderde het en kwamen er nieuwe barsten bij. Het beeld leefde. Het koppel begon letterlijk uit elkaar te barsten, zoals een de perfectie ooit ook letterlijk barst. Zelfs de schoonste glazen breken ooit… Dat fysieke vind ik interessant, net als het aanvaarden dat je werk vergankelijk is, dat je kunstwerk niet heilig is en dat een mens vergankelijk is.
'Deep inside of me', tekening 300x150cm, expo cruel intentions, Broelmuseum Kortrijk2009
Op de expo Cruel Intentions heb ik twee reusachtige tekeningen gemaakt die zowel over de relatie met jezelf als de relatie met anderen gingen. Ik had die twee tekeningen met elkaar verbonden door middel van allemaal kleine getekende framboosjes. Framboos is voor mij hét symbool van relaties. Een framboos is heel zacht, bitterzoet, teder en kwetsbaar, maar laat enorme rode vlekken achter die je bijna niet kan uitwassen. Zoals je soms een herinnering ook niet kan uitwassen…. Als interactie moest het publiek op mijn tekeningen wandelen om naar de werken te kunnen kijken. Zo ontstonden er voetafdrukken van de bezoekers op de tekening, waardoor er interactie en ontheiliging was met het werk .
Op een van die tekeningen staat een meisje afgebeeld die uit de buik komt van een ander meisje, terwijl ze de frambozen aan het uitbraken was. Daarmee wou ik de relatie uitbeelden met je andere ik die ook in jezelf zit, maar die je meestal negeert. We zijn soms zo goed in het verdringen van fysieke en emotionele pijn tot het niet meer kan, tot je jezelf vreemd begint te gedragen en te transformeren in iets dat je misschien niet wilt zijn.
EENZAAMHEID
Zowel fysieke als emotionele eenzaamheid zijn voor jou thema's die je soms aankaart.
NVH: Er is een soort fundamentele eenzaamheid in mijn werk, zowel emotioneel als fysiek. Als een uiting van onze onderliggende negatie of vlucht voor de fysieke en emotionele pijn en menselijke eenzaamheid. De getekende meisjes staren meestal en stralen een soort gevoelloosheid uit. Soms zijn ze de mond doorboord of hebben ze geen armen. Niet zelden beeld ik gesloten ogen uit, een letterlijk afsluiten van de wereld. Als je de ogen sluit, kan je zelf kiezen bij wie je wel of niet wil zijn met je gedachten. In de klassieke portretkunst zijn gesloten ogen een taboe. Het is het direct afsluiten van contact met de kijker.
Tekening 'Just a perfect couple', tekening op papier 300x150cm,Gent 2008
Wil je de leegte achter de façade weergeven?
NVH: Er is geen leegte, maar net een andere, boeiende wereld, of we die nu zien of niet. Ik wil een soort solitude weergeven, een afzondering in ons mens zijn, het anders zijn. Wat me fascineert hierin is hoe we ons anders voordoen dan we zijn en hoe we graag de schijn hoog houden. Zoals ik al zei, verleid ik graag met schoonheid en laat ik pas bij de tweede blik de andere kant zien. Het is ook het verlangen om zelf mooi, lief en perfect te zijn en te voldoen aan de verlangens van de anderen. Daarin voel ik in bijna de hele maatschappij een soort schizofrenie gevangen. Het klopt niet, er is een twist, een draaiing…
Ik heb ook een tekening gemaakt, waarin de ene figuur de andere letterlijk aan het leegzuigen is. Bij mijn tekening ‘Just a perfect couple’ zie je een vrouw en een man en van de vrouw is in het gezicht de kleur helemaal weggetrokken, alleen de lippen hebben nog kleur. Ze zijn vergroeid met elkaar, maar eigenlijk is de vrouw al dood. De man heeft een paard aan zijn borst en de vrouw een ongeboren dood kind in haar buik. Op de handjes zie je een doodskop. En toch zie je twee mooie mensen, fysiek gebeurt er vooral iets aan de binnenkant…
PIJN
Fragment performance ”Gifts for free”, Het STUK, Leuven, 2005
NVH: In 2003 heb ik voor het MSK en het STUK in Leuven performances gedaan met als titels ‘the giftshop’ en ‘gifts for free’. Het gevangen zitten in de glimlach, alsook in het lief zijn en het behagen van de ander stonden hierin centraal. Dolores Bouckaert en ik gaven de mensen snoepjes met complementen op. Het snoepje was heel zoet, maar binnenin proefde je na een tijdje een zuur brandend poeder. Daarbij had ik een beugel aan om de perfecte glimlach aan te houden. Die glimlachbeugel is in ijzer, waardoor ik ook fysieke pijn had en van de echte pijn begon te huilen. Maar de mensen glimlachen in het begin, ze vonden het tof en mooi, we gaven complimenten, snoepjes, smalltalk en we gedroegen ons als mooie verleidelijke, lachende meisjes. Maar dan plots zag je het publiek na al het letterlijk kwijl dat uit mijn glimlach stroomde door de beugel en de bittere tranen denken: “Oei, wat hebben we eigenlijk veroorzaakt?”
Fragment performance 'save your smile for the last hour', solo show Parijs, 2010
Ook in mijn laatste performance ‘Save your smile for the last hour’ in Parijs in 2010 heb ik een vijfentwintig meter lang wit lint gemaakt die uit een zwarte fake glimlach stroomt… als een onophoudelijke taal, een poging tot het vormen van betekenissen, maar waarin ikzelf, in mijn eigen structuren, verstrikt geraak en struikel… Mijn beschermengel maakt met dit maagdelijke witte lint eerst sierlijke strikjes rond mijn benen, maar na een tijdje ontaart dit in iets duisters en dodelijk. Het lint verstrengelt mij, waardoor ik immobiel word en uiteindelijk stik. Dat lint kan je zien als een poging tot vertellen, naar het zoeken naar een taal.
Je wilt een soort pijn van het zijn kwijt in je werk?
NVH: De pijn van de eenzaamheid en het verlangen naar eenheid boeit me. Waarom wil je behagen? Waarom wil je mooi zijn? Net omdat je op zoek bent naar die eenheid met de ander. Het doet ook pijn dat het absolute hierin niet bestaat, dat het niet mogelijk is naar wat je verlangt. Het is vooral de innerlijke verdraaiing van onze verlangens en uitingen dat ik fysiek en emotioneel tot uiting wil laten komen in performances. Ook ons mislukken. Wij hebben onze taal gevonden, maar die taal valt niet altijd op dezelfde plaats als de beelden die we in ons hoofd hebben. Het is meestal op een ander niveau, we kunnen het niet vertellen zoals we willen. We hebben slechts de taal die we gekregen hebben of pogen te vormen. Ook als kunstenaar wil je iets bereiken en heb je bepaalde doelstellingen voor ogen, maar daar heb je ook je eigen fysieke grenzen in. Dat is ook een schrik en een angst: wat komt er als we ons doel wel of niet kunnen bereiken?
‘Guardian angels waepon:kill/smile’, solo show ‘save your smile for the last hour’, PARIJS, 2010
Maar wat is voor jou het allerbelangrijkste om te vertellen aan de mensen? Wat wil je losgeschudt hebben van het publiek bij het verlaten van je expo?
NVH: Ik wil gewoon een verandering in de gedachte, een gedachte of gevoel bekomen. Ik wil dat er een losschudding is, dat er een emotie wordt verkregen. Na de solo-expo ‘Save your smile for the last hour’ in Parijs, die ging over de angst voor eindpunten en veranderingen en ons verlangen naar bescherming, kreeg ik veel respons in deze thematiek. De mensen werden getoucheerd door de wereld die ik schiep. Ze voelden een sterk gevoel dat erg innemend en persoonlijk was. Een eenvoudige jonge gast die voor het eerst hedendaagse kunst zag, vertelde me enthousiast:“Amai, zoveel erotiek en dood die hier naast elkaar aanwezig zijn.”
EROS EN THANATOS
NVH: Eros en Thanatos zijn inderdaad sterk verwerkt in mijn werk. Er zit - zonder dat ik erom doe - vaak erotiek in mijn werk, zowel in wat ik maak als hoe ik mijn opstelling maak. Ik heb ook zwaarden gecreëerd die vrouwelijk of mannelijk zijn. Er zijn witte en zwarte zwaarden, maar elk zwaard heeft een zwart vogeltje erop prijken. Het hoofdje van dit vrije wezen is echter getransformeerd tot een andere vorm, bij de ‘vrouwelijke’ transformeert het vogeltje is een soort zwart dreigend rond gezwel en de ‘mannelijke' pronken met een zwarte beulcape.
‘For the last hour', 60x42cm, solo expo save your smile for the last hour, Parijs,2010
De titel ‘save your smile for the last hour’ verwijst o.a. naar het feit dat vaak op het moment dat je sterft er een bizarre glimlach op je gezicht verschijnt, maar ook over het dubbel oordelen en de schizofrenie van dat innerlijke en dat uiterlijke, over wie het laatst lacht, het best lacht. De hele expo handelt over bescherming en onze angst voor eindpunten.
Zelf voel ik ook dat ik door de invloed van mijn omgeving soms te beschermende beslissingen neem. Door me een half jaar in Parijs te vestigen, weg van mijn veilige warme structuur, voelde ik dat het goed was de drang naar bescherming weg te nemen. Als je te veel voor bescherming kiest, ga je te veilige keuzes maken en jezelf daardoor innerlijk langzaam laten verstikken. Net uit angst om te sterven, om verstikking te hebben, ga je juist stikken! Je gaat zodanig je eigen structuur gaan maken waardoor je stilletjes aan op een innerlijke dood afstevent.
Daarom heb ik voor de expo in Parijs met zwart gewerkt. Zwart is heel camouflerend en kan iedere kleur bedekken. De kleur zwart heeft ook een soort intellectueel gevoel, een machtsgevoel, vroeger waren het alleen de hele rijken die zwart konden dragen. Voor mij was het in Parijs een evidentie dat ik met zwart ging werken in plaats met de gebruikelijke pasteltinten, net door het thema van bescherming. Parijs en de thematiek schreeuwden om het kleur zwart.
‘Your dirty angel face’, 48x62cm, solo expo save your smile for the last hour, Paris, 2010
'Strange dog', 42x34 cm ,solo expo save your smile for the last hour, Paris, 2010
NVH: De hele expo is op gang gekomen door deze tekening: 'Strange dog'. Het is ook mijn mascotte geworden doorheen de hele tentoonstelling, die ik telkens ging verwerken in sculpturen, kostuums, maskers… De tekening gaat over geweren die eigenlijk gecamoufleerd zitten in dieren en in mensen, terug het dubbele van verleiden, maar uiteindelijk gevaarlijk zijn.
‘Guardian angel masks’, expo ‘army of angels’, Leeds, 2010
Ik heb ook maskers gemaakt die zowel verwijzen naar het dodenmasker als naar de voile die je aandoet als je in het huwelijk treedt. Het gaat over de angst naar verandering en de angst naar eindpunten in het algemeen. Een verandering is ook een eindpunt van iets dat een nieuw begin is, zoals de dood ook een nieuw begin is van iets. Hoe is het om een beschermengel te hebben? Je kan het niet zien of vastpakken. Daarom heb ik er zelf één gemaakt, een soort imaginair transcendent figuur die het contact zou maken tussen de dood en jezelf, als een soort boodschapoverbrenger.
'Guardian angel waepon', solo expo save your smile for the last hour, Paris, 2010
Zo heb ik binnen deze gedachte dit jaar sculpturen gecreëerd waar geweren in verwerkt zijn, geweren van de zogenaamde beschermengel, maar dan in een mooie zachte witte satijnen stof, gecombineerd met zwart leer, parels en duck tape. De witte satijnen stof an sich verwijst zowel naar 'une robe de marriage' als naar de binnenkant van een doodskist, want het is exact dezelfde stof. Je zou dus zo het huwelijk kunnen zien dat soms kan fungeren als een doodskist ... Zwart leer en duck tape kunnen alles beschermen, o.a. ons weke, zachte lichaam… Net zoals mijn sculpturen heel fragiel, zacht en licht zijn, maar niet zo aanvoelen op het eerste moment. Zwart leer en ducktape camoufleren de innerlijke fragiliteit. Als je jezelf met duck tape volledig zou in tapen, ga je dood, omdat je er niet door kan ademen.
View binnenin de'deathtunnel', solo expo save your smile for the last hour, Paris, 2010
Indien er een 'guardian angel' zou bestaan, hoe zou die je kunnen beschermen? Met echte zwaarden, geweren, of volstaat louter een glimlach? Zou die beschermengel je te veel kunnen beschermen? Want hij kan je zodanig beschermen dat hij je ook kan gaan aanvallen en meesleuren in de dood.
'deathtunnel’, 180x65x65cm, solo expo Save your smile for the last hour, Paris, 2010
Met zwart leer heb ik een tunnel gemaakt. Als je in deze ‘dodentunnel‘ stapt, zou je zogezegd eventjes het transcendente gevoel van de dood kunnen proeven. De dood zit overal, ook in de keuzes die je maakt in je relaties, in je kunst, in je werk, in je trajecten die je aflegt. Kunst maken zou je kunnen zien als een beweging tegen de dood, je wil het gevecht tegen het sterven aangaan, weigeren, negeren... Zo kan je eigenlijk iedere handeling met betrekking tot ons ‘einde’ een functie geven. De dood en het spel van de verleiding met de dood is sterk aanwezig in mijn werk.
Wat me fascineert in verband met dat geweer is weer dat dubbele: het biedt bescherming, maar kan ook een zelfdoding inhouden. Zoals een schip je ergens kan naartoe brengen, maar ook kan laten zinken. Of zoals liefde zowel een verruiming als een verstikking kan zijn.
‘army of angels’, expo Leeds, 2010
Je bent diep gegaan voor deze expo. Is voor jou elke expo een afgesloten hoofdstuk?
NVH: Er zijn hoofdstukken die ik gelukkig afgesloten heb, want je moet jezelf als kunstenaar natuurlijk ook heruitvinden en nieuwe wegen durven inslaan.
TOEKOMST
NVH: Voor mijn nieuw project in een Parijs museum ben ik op dit ogenblik bezig met de Parijse kunstenaar Michael Sellam een performance en film te maken. In deze performance denken we na over de invloed van Joseph Beuys en Marina Abramovic. Het is een werk waarbij we nadenken over de invloed van de kunstgeschiedenis op de hedendaagse performance structuren.
Wil jij zelf een vervolg breien aan de kunstgeschiedenis?
NVH: Ik vind het arrogant om hierop 'ja' te antwoorden.
Wie hebben er meest invloed op je werk gehad?
NVH: Die inspiraties gebeuren vrij onbewust.
Welke weg wil je verder bewandelen?
NVH: Ik wil nog eventjes op die bescherming voort werken. Niet meer over hoe dat voor jezelf, persoonlijk werkt, maar hoe het verlangen naar bescherming in groep functioneert. Gaat dat veranderen of ga je net meer bescherming nodig hebben als je in groep fungeert omdat je anders bent? Of gaat de groep op zich al bescherming bieden doordat het al bestaat? Dat is iets nieuws voor me dat me fascineert en waarrond ik in Leeds in Engeland wil werken. Ik ga een performance van een ‘army of guardian angels’maken.
Performance army of guardian angels, met life music van ‘sx’, expo floppelgangers, Leeds, 2010
CONCLUSIE
Mijn werk kan je moeilijk los van elkaar zien en je moet alles in één installatie bekijken. Tekeningen, sculpturen, performances, muziek,… alles is heel hard vergroeid met elkaar. Het is een totaalconcept. De tekeningen liggen me nauwst aan het hart en liggen dan ook altijd aan de basis. Het is een constante die terugkomt.
Tekenen is iets wat je elke dag doet?
NVM: Eigenlijk wel. Het is een soort innerlijk gevecht: je moet tekenen. Of je nu tijd hebt of niet.
Ben je het type van de schetsboek in de sjakosj?
NVM: Ik heb altijd wel één of ander krabbelboekje bij me.
Tekst is ook niet onbelangrijk...
NVH: Ik schrijf veel, er komt ook veel tekst in mijn beeld. Ik heb onlangs voor het eerst een songtekst geschreven voor de groep SX, voordien heb ik ook al een theaterstuk geschreven... Maar tekenen is een taal en ik heb blijkbaar meerdere talen nodig om mijn verhaal te brengen. Ik zie het als vergroeiingen die niet van elkaar los te trekken zijn en die je altijd in de gehele context moet zien.
Nog ambities in je ambitieboekje?
NVH: Verlangens en dromen verschuiven. Maar in de nabije toekomst zou ik willen dat de performance die ik in het Parijs museum ga brengen, ik ook in een museum in België mag brengen.
Vind je je naam al groot genoeg in België?
NVH: Het gaat niet om die bekendheid, maar België is heel klein en we hebben de andere landen nodig om betekenis te krijgen. Ik zou het fijn vinden als er interactie tussen de internationale musea zou zijn. Ik streef zeker niet naar ‘de bekendheid’, want mijn grote voorbeeld was mijn grootvader, Jerome Tanghe, die patattenhandelaar en boer was. Dat was zo'n goeie man, ze vroegen hem zelfs burgemeester te worden. Het was een heel eenvoudige man, maar zo goed en zo geliefd, dat ze er nu na 25 jaar na zijn dood nog over praten. Zo wil ik ook het liefst als een goed persoon herinnerd worden…
Dat is een mooi einde Nathalie.
Hilde Van Canneyt. Copyright 2010. Met dank aan croxhapox.
Nathalie stelt tentoon:
FLOPPELGANGERS :14-04 tot 25-04, Novgorods, Leeds (UK)
FASHIONCLASH : 4-06 tot 7-06,Timmerfabriek, Maastricht (NL)
Info : www.fashionclash.nl
BATTLEFIELD WHERE THE MOON SAYS I LOVE U en THE ETERNAL LANGUAGE, Paardenstallen en Broelmuseum Kortrijk.
Van 25-06 tot 22-08,-’10.
BIENNALE VAN DE SCHILDERKUNST, Museum Dhondt-Dhaenens, Sint-Martens-Latem.
Van 04-07 tot 12-09-’10.
