Nele Van Canneyt (1973) legt al meer dan tien jaar beelden vast en maakt hiervoor verre reizen. Het resultaat ervan weerspiegelt zich in vele parels van foto’s.
Hilde Van Canneyt : Hallo Nele, we zitten hier naar aanleiding van je nieuwe expo IN BETWEEN van Gynaika in Antwerpen. We zitten bij je thuis, waar we de foto’s aan het bekijken zijn op je scherm, wat natuurlijk niet te vergelijken is met de foto’s die we in groot formaat uitgeprint zullen zien.
‘Worlds inside, outside’, Argentina 2006
In de tentoonstelling springt dit beeld naar voren. Hoe komt dat?
Nele Van Canneyt: 'Worlds inside, outside' - is ontstaan vanuit mijn fascinatie voor de innerlijke en uiterlijke wereld. Hoe uit iemand zich? Ik vind het interessant te weten komen wat een mens denkt, maar je kan iemands geest uiteraard nooit volledig doorgronden. Ik verplaats me graag in andere mensen en kijk als een buitenstaander toe wat er zich afspeelt tussen mensen en hun omgeving. Mijn foto’s zijn innerlijke gedachten. Welke gedachten wisselen mensen uit? Welke houden ze voor jezelf? Hoe gedragen mensen zich naar de buitenwereld?
Zoals hier, die jongen staat er echt verloren bij, het meisje omarmt letterlijk die paal waar ze aan het dromen is
…
NVC: Dat is jouw interpretatie. Ik laat het graag aan de toeschouwer over om uit te zoeken wat zich hier afspeelt.
Je titels verwijzen vaak naar de vele reizen die je maakt in functie van je fotografie. Vertel daar eens meer over …
NVC: Ik reis om de beelden te vinden die ik wil tegenkomen. Intuïtief zoek ik een decor op en meestal vind ik de beelden die ik hoopte te vinden, vaak door een samenloop van omstandigheden.
In Gent – je vroegere woonplaats - vind je niet wat je zoekt?
NVC: Ik heb in mijn studententijd Gent al veel te vaak platgefotografeerd en ik zoek toch liever naar vernieuwende beelden. Ik moet ook altijd een zekere afstand vinden tussen het onderwerp en mezelf. Later zal ik misschien terug op België terugvallen, maar op dit moment hebben Amerika en Zuid-Amerika nog grote geheimen voor mij. Dus wil ik die landen eerst doorgronden.
Je foto’s zijn prachtig van kleur, is dat ook een reden waarom die landen zo naar je lonken?
NVC: Inderdaad. De kleuren die ik daar vind, vind ik niet in België. Misschien ben ik binnen tien jaar gefascineerd door grijstinten, en dan zoek ik ons land weer op.
'Outside I', New Orleans 2008
We zien een foto van een ruïne. Er zijn geen mensen te zien. Waarom wou je dit beeld bij deze expo erbij?
NVC: Deze foto is genomen in New Orleans. Het beeld spreekt voor zichzelf. De chaos laat de ‘world outside’ zien, je voelt de menselijke aanwezigheid die er ooit geweest is.... Het spanningsveld tussen harmonie en disharmonie vind ik altijd interessant.
‘The museum’, Argentina 2006
Ik heb deze foto zien hangen in ‘Villa De Olmen’ in Wieze en ik was echt sprakeloos bij het zien van dat beeld. Heel schilderachtig, ik werd er echt stil van … Prachtig! Je hebt het ook voor je uitnodiging gebruikt, goede keuze!
NVC: Ik vind het goed dat je zegt dat je er stil van werd, dan hoef ik er zelf niet een hele uitleg aan te geven (lacht) en kunnen mensen er zelf een verhaal bij zoeken. Ik hou van verstilde beelden die vragen oproepen en waar ik zelf naar het antwoord moet zoeken.
Maar ook de schoonheid van kleur en compositie is hier belangrijk. Geen onbelangrijke gegevens bij je werk.
NVC: Esthetiek is iets heel subjectief. Ik heb natuurlijk mijn blik, maar of die esthetisch is of niet, daar sta ik niet bij stil.
‘Woman at a street Corner’, Argentina 2006
Je drie werken werden geselecteerd voor de Canvascollectie in het Bozar Museum in Brussel. ‘The Museum, Argentina’ doet me denken aan ‘Woman at the street Corner’, voor mij ook één van je foto’s waar ik echt stil van word. Het lijkt geënsceneerd, maar dat is het niet, het lijkt bijna ongelooflijk dat je die momentopname zo vast kunt leggen.
NVC: De situaties zijn nooit geënsceneerd, het beeld overvalt me gewoon. Soms zit ik in een ‘flow’, op zoek naar de juiste cadrage en plots valt op dat ene moment alles samen. Soms heb ik net vóór of na dat juiste beeld foto’s genomen waar net één element te veel of te weinig op staat waardoor je niet tot de foto komt.
‘Sleeping’, Argentina 2006
We zien een vader en dochter in erbarmelijke omstandigheden slapen. Neigt dit al meer naar documentaire fotografie?
NVC: Nee … voor mij past ze perfect bij de andere foto’s. Documentaire fotografie legt belangrijke momenten en feiten vast die moeten gezien worden door de buitenwereld. De wereld kàn zonder mijn foto’s, het zijn geen foto’s die belangrijke momenten van de geschiedenis vastleggen. Ze zijn tijdlozer. Het gaat om kleine momenten waar niemand bij stilstaat dat ze iets kunnen betekenen. Ook hier liep iedereen voorbij. De foto is genomen op de laatste dag van mijn reis naar Argentinië. Net daarvoor was ik nog zwaar onder de indruk van een andere familie die op straat sliep, en die ik pizza had gebracht. Een uur later en vele straten verder kom ik dit beeld tegen. Een familieportret. Het pijnlijke is dat dat kindje op mijn dochter lijkt, gehuld in een prachtig plaid-dekentje, maar wel op straat …
Aan dit beeld kon ik niet voorbijlopen, hoe verwarrend het ook was om het te nemen, want eigenlijk ben je op dat moment een voyeur, je neemt de privacy af van die mensen in moeilijke omstandigheden. Mooi en tegelijk één van de meest trieste situaties die ik daar in Buenos Aires ben tegengekomen. Die tegenstelling spreekt me aan. Schoonheid en hardheid in één beeld.
Zie je dit beeld als een ‘kunstfoto’?
NVC: Ja, toch wel.
Omdat dit beeld niet te vergelijken is met bijvoorbeeld ‘The museum, Argentinië’, het lijkt wel van een andere fotograaf.
NVC: Dat geeft niet. Het geeft tegenwicht aan de andere beelden.
‘Outside II’, New Orleans 2008
Je kan op deze foto totaal niet uitmaken welke relatie deze mensen met elkaar hebben. Is het afwijzing? Is het liefde? Je dringt ook hier weer hun wereld binnen.
NVC: Daar hou ik van. Wat is hun innerlijke wereld? Hoe is hun relatie? Ik vind het fijn dat iedereen daar zijn eigen verhaal bij verzint.
Op straat is er zoveel interactie tussen mensen, je weet eigenlijk nooit wat gezegd wordt rondom je.
NVC: Ik zie of voel soms dingen aan die anderen negeren of waar anderen aan voorbijloopt.
Welke boodschap wil je de kijker dan meegeven?
NVC: Ik wil de mensen vragen doen stellen bij wat ze zien.
‘Ania’, Moscow, 2008
NVC: Ik heb dit beeld genomen omwille van dat meisje. Haar blik verraadt een heel innerlijke wereld die ik wel interessant vond. De elementen rond haar kwamen samen met die gevoelswereld.
Misschien gaan mensen in dit beeld wel troost vinden, zoals een stukje muziek beluisteren dat ook kan doen … Wil je ook troost bieden, of is dat helemaal geen betrachting?
NVC: Als foto’s méér zijn dan gewoon ‘mooi’ of ‘lelijk’, heeft dat natuurlijk een meerwaarde… al klinkt het woord troost wel sentimenteel…
Dat vind ik niet, beeldende kunst brengt me soms wel troost …
NVC: Oké, als de kijker gelukkiger wordt door naar een foto te kijken, of net ontroerd is, is dat wel een complement. Ik zet gewoon beelden vast waar andere mensen niet op letten.
‘Inside, outside’, Mexico 2008
Dit beeld neigt bijna naar abstractie, kan bijna een abstract schilderij zijn.
NVC: Dat zeg jij. Als kijker weet je niet goed of deze foto binnen of buiten getrokken is. De menselijke elementen zijn ook hier weer deels aanwezig.
Je hebt dit beeld niet louter gekozen voor de kleur- en compositievlakken?
NVC: Niet alleen daarom. Kleur en compositie zijn nodig, maar die muren die je ziet waar een wereld achter zit die ik niet kan zien, zijn voor mij nog belangrijker.
‘Zebra’, Moscow, 2008
Dit beeld in het halfduister herken ik uit je vroeger werk. Het lijkt een momentopname die vaag is weergegeven.
NVC: Deze foto is genomen in Moskou. In neem graag tafereeltjes als deze waar.
Waar gaan die mensen naartoe? Wat denken ze? Het roept voor mij een hele wereld op.
Het doet wat filmisch aan, ook een sfeer die ik soms in je foto’s terugvind. Je kan er ook geen jaartal op kleven.
NVC: Dit tafereel is inderdaad tijdloos, al is die plastieken zebra natuurlijk een element die ons in het nu doet bevinden. Het typeert ook het vluchtige dagdagelijkse leven en het niet stilstaan bij het moment. Terwijl ik zelf net heel graag stilsta bij bepaalde momenten.
Wil je de kleine ‘dingen des levens’ vastleggen?
NVC: Ik wil kleine, intrigerende momenten die mijn aandacht vasthouden, in beeld brengen. De essentie van mijn werk is dat mijn foto’s mijn gedachten visualiseren. Zelf ben ik een piekeraar en ik stel mezelf duizend vragen bij dingen die ik rondom mij zie, terwijl anderen er misschien aan voorbij gaan. Fotograferen is voor mij een ontlading. “Oef”, het is van mij af, want nu is de toeschouwer ermee opgezadeld en mag die nu vragen stellen (lacht). De foto’s roepen vragen op, maar op mijn gedachtewereld heb ik geen antwoorden. Ik denk ook dat zich dat uit in mijn foto’s.
Nele zonder fotografie = ?
NVC: Ik kan me beter met beelden uitdrukken dan dat ik het hier aan jou vertel. Ik weet niet of ik het allemaal goed kan uitleggen. Daarom schrijf ik ook zo graag, dan kan ik er eerst eens over nadenken.
Dank je voor het gesprek Nele en succes met je expo!
Hilde Van Canneyt, Copyright 2009. Met dank aan croxhapox.
Nele Van Canneyt heeft een solo-expo van 9 juli (vernissage, 20u), tot 27 augustus ’09 (finissage) in IN BETWEEN, Paardenmarkt 90, 2000 Antwerpen. Open van woe tot za van 11 tot 18u.
http://www.nelevancanneyt.com/
http://www.gynaika.be/
www.west-vlaanderen/beeldendekunst
